Μήπως τελικά εχουμε γίνει πολύ φτωχοί, τα τελευταία χρόνια? Είναι μάλλον λίγα τα ονόματα που ειναι πλέον εν ζωή, και που θυμίζουν σε εμάς τους μεγαλύτερους ευτυχισμένες καλές μουσικές στιγμές απο μια ζωή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Δε λέω καλή είναι η Adele, και η Emelie Sande, αλλά λείπει κατι βασικό… η ανέμελη ζωή που να συνοδεύει αυτές τις σύγχρονες μουσικές, όπως τότε. Με τι βιώματα εν έτη 2012 θα μπορείς να αναπολείς αργότερα (δεκαετίες ισως μετά) τις μουσικές του σήμερα?
Ηταν τόσο γλυκές οι δύο δεκαετίες, -80’s και 90’s- που δεν υπάρχει σήμερα μέτρο σύγκρισης. Γι αυτό μας κοστίζει τόσο πολύ όταν φεύγουν ονόματα από τη ζωή, όπως αυτό της Donna Summer πριν λίγες ώρες. Δεν έχει σημασία αν ήσουνα τότε “ροκάς” η “καρεκλάς”, αν πήγαινες στη Disco ή σε ανατρεπτικά στέκια και άκουγες Led Zeppelin, αν φορούσες καμπάνες παντελόνια ή εφαρμοστά μαύρα jeans. Το κενό φαντάζει πολύ μεγάλο και δυσαναπλήρωτο.
Γιάννης Τσιτσώνης.
