The Wall, το 11ο στούντιο άλμπουμ των Pink Floyd,
που κυκλοφόρησε σε μορφή διπλού βινυλίου στις 30 Νοεμβρίου 1979. Ήταν το τελευταίο Ήταν το τελευταίο άλμπουμ του συγκροτήματος με την εξής σύνθεση: Κιθάρα: David Gilmour, μπάσο/στιχοι: Roger Waters, πλήκτρα: Richard Wright, ντραμς Nick Mason. Κατόπιν, ο Wright απολύθηκε από το γκρουπ. Την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε μια μοναδική περιοδεία με εμφανίσεις που αφησαν ιστορία και λόγω των ειδικών θεατρικών εφέ τους. Λίγο μετά, το 1982, ήρθε και η ταινία Pink Floyd – The Wall. Όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ, το The Wall ήταν ένα concept album, στο οποίο οι Pink Floyd καταπιάνονταν με κοινωνικά θέματα όπως η εγκατάλειψη και η εσωτερική απομόνωση. Η ιδέα του άλμπουμ προέκυψε κατά την διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος In the Flesh Tour το 1977, όταν ο Roger Waters, απογοητευμένος από το κοινό τους, φαντάστηκε την δημιουργία ενός τείχους μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού. Το άλμπουμ επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα, τον Pink, ο οποίος είναι βασισμένος στον Waters. Οι προσωπικές εμπειρίες του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίζουν με την γελοιοποίηση και κακοποίηση από τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα του και τέλος την διάλυση του γάμου του. Όλα αυτά συμβάλλουν στην απομόνωση που επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του από την κοινωνία και παριστάνεται με ένα εικονικό τείχος. Κάθε ένα από αυτά τα τραύματα μετατρέπονται μεταφορικά σε “τούβλα στο τείχος” (bricks in the wall). Ο πρωταγωνιστής γίνεται τελικά αστέρι της ροκ, του οποίου οι σχέσεις αμαυρώνονται από την απιστία, τη χρήση ναρκωτικών, και τις εκρήξεις βίας. Δεδομένου ότι ο γάμος του καταρρέει, τελειώνει το χτίσιμο του τείχους του, ολοκληρώνοντας έτσι την απομόνωση του από την ανθρώπινη επαφή.Κρυμμένος πίσω από το τείχος του, η κρίση του Pink κλιμακώνεται, και πιστοποιείται με μια παραισθησιογόνα εμφάνιση επί σκηνής, στην οποία πιστεύει ότι είναι ένας φασίστας δικτάτορας και εμφανίζεται σε συγκέντρωση όμοια με αυτή των Νεοναζί, όπου εξαπολύει άνδρες σε διάφορους θαυμαστές που πιστεύει ότι είναι ανάξιοι. Βασανισμένος από την ενοχή, δικάζει τον εαυτό του (trial) να γκρεμίσει το τείχος, αφήνοντας τον Pink να βρει άνοιγμα προς τον έξω κόσμο. Το άλμπουμ γίνεται πλήρης κύκλος κλείνοντας με τα λόγια “Isn’t this where…”, που είναι οι πρώτες λέξεις της φράσης που ξεκινάει το άλμπουμ,”…we came in?”. Το άλμπουμ ήταν ένα από τα πιο εμπορικά του 1980 και μέσα σε 2 δεκαετίες πούλησε πάνω από 11,5 εκατομμύρια αντίτυπα (μετρήσιμα ως 23 εκατομμύρια αφού ήταν διπλό)!
Το περιοδικό Rolling Stone το έχει κατατάξει στη θέση νο 87 στη λίστα “The 500 Greatest Albums of All Time”. Ο τίτλος “Another Brick in the Wall” αναφέρεται σε 3 διαφορετικά κομμάτια που βασίζονται στο ίδιο μουσικό θέμα. Υπήρχαν μέσα στο άλμπουμ The Wall, και ξεχωρίζουν ως Part 1 (το γκρουπ το ονόμαζε και “Reminiscing”), Part 2 (“Education”), και Part 3 (“Drugs”). Όλα ειναι δημιουργίες του Roger Waters. Το πιο γνωστό είναι το Part 2, ένα τραγούδι διαμαρτυρίας κατά της άκαμπτης, σκληρής εκπαίδευσης στα βρετανικά σχολεία. Ο ήρωας των στίχων, ο Pink ονειρεύεται ότι οι συμμαθητές του επαναστατούν κατά των καθηγητών τους, μετά την σκηνή όπου ένας καθηγητής του τον προσέβαλε. Οι καθηγητές αντιπροσωπεύουν άλλο ένα τούβλο στο τείχος που έχτισε γύρω του. Το τραγούδι ήταν το μοναδικό νο1 χιτ των Pink Floyd σε ΗΠΑ, Η.Βασίλειο, Δ.Γερμανία και σε άλλες χώρες. Το τραγούδι (αλλά και το άλμπουμ) απαγορεύτηκε στην Ν.Αφρική το 1980, καθώς είχε υιοθετηθεί και χρησιμοποιούνταν από τους διαμαρτυρόμενους για φυλετικές διακρίσεις στην εκπαίδευση κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ.
Credit: Good News Prime
